Dit is gebeurd in Brisbane, Australie, en hoewel het op een Alfred Hitchcock verhaal lijkt, is het echt waar.

John Bradford, student aan de universtiteit van Sydney, was op een donkere avond in een zware regenstorm aan het liften. Er kwam geen enkele auto voorbij. De storm was zo zwaar dat hij nauwelijks een paar meter voor zich uit kon kijken. Plotseling zag hij dat er achter hem iets langzaam dichterbij kwam.

Het was zo moeilijk te onderscheiden wat, dat hij zich niet realiseerde dat het een auto was totdat hij naast hem reed.

Dankbaar opende hij de deur, sprong naar binnen en trok de deur dicht. Pas toen de auto weer begon te rijden realiseerde hij zich dat er niemand achter het stuur zat en de motor niet liep. De auto rolde langzaam verder. Angstig keek John voor zich uit en zag een scherpe bocht in de weg voor zich uit. Hij begon te bidden, smekend voor zijn leven. De regen kwam nu nog harder naar beneden. Het zicht was nul en de auto begon snelheid te maken.

Zijn gebeden werden verhoord. Net voor de bocht kwam er een hand door het open raam naar binnen en draaide aan het stuur. John bleef bidden en zag, verstijfd van angst, hoe de helpende hand iedere keer opnieuw verscheen als de auto een bocht nadere.

John zag nauwelijks de lichten van een cafe voor zich uit opdoemen. Rillend van de zenuwen over zijn ervaring sprong hij uit de auto en rende naar het cafe. Nat en buiten adem snelde hij naar binnen en vroeg twee shots tequila. Toen begon hij iedereen te vertellen over de spookachtige ervaring die hij zojuist had gehad. Het werd volledig stil in het cafe toen iedereen besefte dat hij huilde maar toch zeker niet dronken was.

Toen liepen 2 mannen het cafe binnen. Ook zij waren doorweekt en uitgeput. Toen ze het cafe rondkeken en John aan de bar zagen staan snotteren, zei de een tegen de ander: “Kijk Bruce, daar heb je die stomme idioot die in de auto ging zitten terwijl wij hem duwden”.