John nodigde zijn moeder uit om bij hem te komen eten in de flat, die hij deelde met een meisje. Zijn moeder vond Julie bijzonder aantrekkelijk en vroeg zich af wat hun relatie precies was. John las de gedachten van zijn moeder en zei:
"Ik weet wat u denkt, maar ik verzeker u dat Julie en ik gewoon huisgenoten zijn."

Ongeveer een week later sprak Julie John aan:
"Sinds jouw moeder hier is geweest, kan ik die mooie zilveren opscheplepel nergens vinden. Je denkt toch niet dat zij hem heeft meegenomen?"
"Dat betwijfel ik," reageerde John, "maar voor de zekerheid zal ik haar een brief schrijven."
Zo gezegd, zo gedaan. Hij schreef:
"Lieve moeder, ik zeg niet dat u onze opscheplepel hebt meegenomen en ik zeg ook niet dat u hem niet heeft meenam. Maar het feit blijft dat de lepel zoek is sinds u hier bent geweest."

Na enkele dagen kwam er een brief met het antwoord van Johns moeder:
"Lieve zoon, ik zeg niet dat je met Julie slaapt en ik zeg ook niet dat je niet met haar slaapt. Maar het feit blijft dat indien ze in haar eigen bed had geslapen, ze intussen die lepel daar zou hebben gevonden. Liefs, je moeder."